ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می کند

چنگ را ز آواز شورانگیز رسوا می کند

آسمان امشب ز حیرانی سراپا گشته چشم

صنع حق را در وجود او تماشا می کند

راه گوش عاشقان از لحن دلکش می زند

صید چشم ناظران از روی زیبا می کند

نغمهٔ شیرین او گویی غذای روح ماست

کز لطافت در دل و مغز و جگر جا می کند

حلق داودست گویی درگلویش تعبیه

زان مزامیرش اثر در سنگ خارا می کند

چشم در خمیازه می افتد ز شوق روی او

خاصه آن دم کز پی خواندن دهن وا می کند

سخت می ترسد ز تنهایی دلش گردد ملول

زان سبب در کشتن عاشق مدارا کند

گرد او آشفتگان جمعند و گویی ساحریست

کز بنات النعش ترکیب ثریا می کند

چون لب ساغر لب شیرین شورانگیز او

بس که جان بخش است بوسیدن تقاضا می کند

شاهد و شمع و شراب و شهد و شکر گو مباش

کار آن هر پنج را او خود به تنها می کند

وقت خواندن گرلب شیرین اوبیند مگس

بر لب او می نشیند ترک حلوا می کند

بس که سرتا پای شیرینست اگر آید به باغ

باغبان او را خیال نخل خرما می کند

گر فلاطون الهی آید از یونان به فارس

او به یک لحن عراقش مست و شیدا می کند

گر بدانم در بهشتم اینچنین غلمان دهند

خاطرم پیش از اجل مردن تمنا می کند

هر کجا کآواز شورانگیز او گردد بلند

شادی از دنیا و عقبی رو بدانجا می کند

در وجودش از هجوم حسن هرسو محشرست

با چنین زیبایی از محشر چه پروا می کند

گر خردمندی به کاود تا قیامت زلف او

زیر هر چینش دلی دیوانه پیدا می کند

هرکه از اهل وطن روزی صدای او شنید

روز دیگر چون مسافر سر به صحرا می کد

وین عجبتر گر مسافر بیندش در ملک فارس

از وطن دل می کند در فارس ماوا می کند

سر به دوش همنشینان چون نهد وقت سرود

ماه را ماندکه جا در برج جوزا می کند

بار منت می نهد بر دوش یاران زان سبب

وقت خواندن تکیه بر دوش احبا می کغد

سینهٔ او چون به درد آید به درد آید دلم

کز احبا رو چرا سوی اطبا می کند

روز مردم تی* راهد ورنه چشمت تار نیست

سرمه در چشم سیاه خود به عمدا می کند

هیچ کحالی ندیدم بهتر از رخسار او

زانکه چشمش هرکجا کوریست بینا می کند

دل به مستی یک شب از دستم به عیاری ربود

هرچه می گویم بده امرو ز و فردا می کند

بوسهٔ جانبخش و چشم جانستانش هر نفس

کار عزرائیل و اعجاز مسیحا می کند

زان خدای عاشقان دارد لقب کز چشم و لب

می کشد هر لحظه خلقی را و احیا می کند

از جمال او شرف دارد زمین و آسمان

حس او گویی جهان را زیر و بالا می کند

گو نشیند ترش و گوید تلخ و گردد تند و تیز

شور بختست آنکه با شیرین معادا می کند

جو شن داود دزدیدست کاین موی منست

با وجود آنکه از دزدی تبرا می کند

ماه را در مشک پنهان کرده کاین روی منست

ور کسی گوید که این ماهست، حاشا می کند

بس عجب دارم که زلف او چرا دیوانه است

با وجود آنکه عقل و هوش یغما می کند

در جمال اوست قاآنی چنین شیرین زبان

جلوهٔ آیینه طوطی را شکرخا می کند